Sommige mensen konden nauwelijks geloven dat ik voor mijn roman De schade beperken zoveel inspiratie in metal en punk vond. Toch is de link tussen snoeiharde metal en literatuur niet zo vergezocht als je misschien wel denkt.
Wie goed oplet, ontwaart in menig metalnummer verwijzingen naar literatuur. Boeken rond geschiedenis, folklore en mythologie staan sowieso in de boekenkast bij menig metalmuzikant en de Bijbel wordt lustig geciteerd. Maar ook voor de klassiekers van de wereldliteratuur zet menig metalmuzikant zijn of haar leesbril op.
Maiden goes Shakespeare
De Briste metalsensatie Iron Maiden, die al 45 jaar furore maakt in de heavy metalscène, is niet vies van een stukje literatuurgeschiedenis. Hun nummer The Ides of March refereert naar een passage uit Shakespeares toneelstuk Julius Caesar.
Hun conceptalbum Seventh Son of a Seventh Son – een wat onderschatte cd van Maiden en één van mijn favoriete albums van deze Britten – vertelt het verhaal van Seventh Son, een fantasybook van ene Orson Scott Card. Steve Harris zei daar het volgende over:
“It was our seventh studio album and I didn’t have a title for it or any ideas at all. Then I read the story of the seventh son, this mystical figure that was supposed to have all these paranormal gifts, like second sight and what have you, and it was more, at first, that it was just a good title for the seventh album, you know? But then I rang Bruce Dickinson and started talking about it and the idea just grew.”
The Rime of the Ancient Mariner is dan weer een lang, verhalend gedicht van Samuel Taylor Coleridge’s uit 1834. Voor het nummer The Trooper vond Iron Maiden inspiratie bij de Britse dichter Alfed Tennyson en zijn gedicht Charge of the Light Brigade, dat handelt over een 19de eeuwse veldslag.
Brave New World doet vast een belletje rinkelen als het wereldberoemde werk van Aldous Huxley. The Loneliness of the Long Distance Runner komt van een novelle van Alan Sillitoe uit 1959. En zo kan ik nog wel even doorgaan: heel wat Maiden-nummers verwijzen naar literatuur. Ik zou de bibliotheek van Steve Harris – die het leeuwendeel van hun nummers schrijft – weleens willen zien. Volgens mij doet de man zoveel meer dan geniale baslijnen spelen terwijl hij gekke bekken trekt.
Metallica en Hemingway
For whom the bell tolls is niet enkel de titel van een nummer van ’s werelds best geoliede metalmachine, het is ook een van dé klassiekers van de Amerikaanse literatuur, van niemand minder dan Ernest Hemingway. Het boek verscheen in 1940, het nummer van Metallica staat op hun album Ride the lightning.
Voor Call of het Ktulu en The thing that should not be haalde Hetfield de mosterd bij H.P. Lovecraft. Voor One vond hij dan weer inspiratie in het boek Johnny got his gun van Dalton Trumbo.
Ook Ozzy is fan van H.P. Lovecraft, getuige Black Sabbath-nummer Behind the wall of sleep, dat zijn naam ontleende aan een kortverhaal van Lovecraft. Andere bands die met Lovecraft flirtten zijn o.a. Cradle of Filth, Samael, Electric Wizard, Hypocrisy en Entombed.
In de ban van de Ring
Dat Tolkien populair is in metalkringen zal je vast niet verbazen. Zo heeft Led Zeppelin het in Ramble on over the darkest depth of Mordor en ook hun The battle of Evermore neemt je mee naar Middle Earth. Ook bands zoals Nightwish en Tristania zongen over de wereld van de magische ringen. Blind Guardian doopte een van hun conceptalbums zelfs Nightfall in Middle Earth.
The dark Lord rides in force tonight
and time will tell us all.
Oh, throw down your plow and hoe,
rest not to lock your homes.
Side by side we wait the might
of the darkest of them all.
I hear the horses’ thunder
down in the valley below
I’m waiting for the angels of Avalon
waiting for the eastern glow
Uit: The battle of Evermore – Led Zeppelin
Quoth the raven… Nevermore
Sommige bands gaan nog verder en haalden hun bandnaam uit de literatuur. Uriah Heep is een personage van Charles Dickens (uit zijn novelle David Copperfield, die verscheen in 1850), Nevermore is wat de raaf in Poe’s gedicht The Raven menigmaal kraste, en Paradise Lost is een 17de-eeuws gedicht van John Milton.
Stephen King en Moby Dick
I am the law van Anthrax verwijst naar Judge Dredd, een personage uit het Britse stripverhalentijdschrif 2000 AD dat vooral focust op sciencefiction. Belladonna en de zijnen zijn ook grote fans van Stephen King, getuige Among the living, een nummer dat is gebaseerd op Kings boek The Stand en A skeleton in the closet, dat verwijst naar Kings werk Apt Pupil.
Het hele album Leviathan van Mastodon, inclusief artwork, is geïnspireerd op Moby Dick, de bekende klassieker van Herman Melville.
Wise Blood is de eerste roman van de Amerikaanse schrijfster Mary Flannery O’Connor, uit 1952. Het is ook een nummer en cd van Corrossion of Conformity, waaruit ik trouwens citeer in mijn boek De schade beperken, omdat het een van mijn favoriete rockalbums is. Hun bewondering voor O’Connor gaat wel heel ver: gitarist Pepper Keenan doopte zijn dochter Flannery!
Dante’s Inferno is een song van Iced Earth, My Dying Bride leende de acht laatste lijnen van het gedicht Ah, the Shepherd’s Mournful Fate van de 18de-eeuwse Schotse dichter William Hamilton voor hun nummer Black God en Steinbecks Of mice and men werd vereeuwigd als een nummer van Megadeth.
Voor Song of myself haalde Nightwish de mosterd bij Walt Whitman, Bolt Thrower puurde voor For Victory uit het gedicht The Fallen van Lawrence Binyon en Manowar durfde het zowaar aan om met hun nummer Achilles, Agony And Ecstasy In Eight Parts een eerbetoon aan een van de klassiekers uit de Griekse oudheid te brengen… Inderdaad, ik heb het over de Ilias.
Mark Griffiths, de bassist van Cathedral, voelde zich zo aangetrokken tot de obscure poëzie van ene David Park Barnitz dat hij geciteerd wordt in het nummer A Funeral Request. Celtic Frost vond inspiratie voor de teksten van Sorrows of the moon bij Charles Baudelaire en zijn gedicht Tristesses De La Lune uit 1857.
En zo kunnen we vast nog wel een tijdje doorgaan. Misschien ken je zelf nog frappante voorbeelden? Laat het gerust weten in de reacties hieronder, ik ben benieuwd!
(c) Leen Raats
Hey Leen, bij Black Sabbath was het Geezer (bassist) die alle teksten schreef (Ozzy was quasi een analfabeet). En wat een tekstschrijver! Daarnaast werkte Michael Moorcock met Blue Oyster Cult en Hawkwind samen.