Proza en poëzie van Leen Raats
Hoeveel van wat je schrijft is autobiografisch? Die vraag krijg ik voortdurend – en met mij elke schrijver die ooit op deze aardbol rondliep. Een begrijpelijke vraag, maar het antwoord is minder eenduidig. Als schrijver ben je daar ook gewoon niet mee bezig.
lees meer
Mijn vriend en ik zijn in de ban van de familie Koolmees, die nu al enkele weken in ons klein stadstuintje resideert. Mama, papa en drie jongen. Een koddig gezelschap.
lees meer
Wat lees je zelf? Het is een van de vragen die ik als schrijver het vaakst krijg. Dus hierbij: enkele boeken van het bont allegaartje dat ik de voorbije maanden tot mij nam. Misschien zit er ook wel iets naar jouw gading tussen.
lees meer
Neen, niet van het nummer, de band of de film. Maar van de tekst. En om heel eerlijk te zijn: ik haatte dit liedje zo erg dat ik nooit echt naar de tekst had geluisterd. Tot ik de cover hoorde van Hayseed Dixie, een getalenteerd zooitje ongeregeld dat de podia onveilig maakt met hillbilly-versies van vooral metal- en punknummers.
Paar keer live gezien, altijd een feestje. Maar ze hebben me dus ook respect bijgebracht voor die wereldhit van Survivor, of toch voor de tekst. En dan vooral deze passage:
So many times, it happens too fast
you trade your passion for glory
Don't lose your grip on the dreams of the past
you must fight just to keep them alive
lees meer
Amber Delahaye woont en werkt in Heerlen en blinkt uit in grafisch ontwerp en illustraties. Ze ontwerpt, tekent en bekladt zowat alles, van geboortekaartjes, boeken, posters en flyers tot skate- en snowboards, cd-hoezen, Tarotkaarten en muren. Eigenlijk kan je het zo gek niet bedenken, of Amber maakt er wel een kunstwerk van.
lees meer
Ik ben een dorpsmens. Net zoals ik opleef van de natuur, kan ik enorm genieten van de dorpse sfeer. Een marktplein met enkele cafés die openen om acht uur ‘s ochtends, waar mensen op het terras de krant zitten lezen, een gazon met madeliefjes en lindebomen aan de kerk, vrouwen met grote boodschappentassen die een praatje slaan met de winkelier, mensen die in hun deuropening met de buren staan praten, een emmer in de hand – want er valt altijd wel iets op te poetsen. Geen enkele omgeving voelt voor mij zo vertrouwd als de sfeer van een dorp waar de tijd nog een heel klein beetje is blijven stilstaan.
lees meer
Het volgekrabbeld schriftje. Ik heb er een hele lade vol van. Ik tors namelijk overal boekjes met me mee. Wanneer ik een afspraak heb met een opdrachtgever, als ik ga wandelen, op de trein, in de auto, op café, op reis, op een festival. Zo kan ik altijd en overal on the go gedachten en zinnen die komen aanwaaien vereeuwigen. Soms ontstaan er hele gedichten en kortverhalen op verplaatsing.
lees meer
In mijn roman ‘De schade beperken’ volgen we Wil en Elke, twee rebelse vriendinnen. Hun vriendschap is even intens als grillig. Gaandeweg kom je er als lezer achter wat er gebeurd is, vijftien jaar geleden én in een recenter verleden. De flashbacks worden steeds meer verweven met het heden. Want hoe graag Wil en Elke het verleden ook achter zich zouden willen laten: de gevolgen blijven nazinderen. Het boek wordt voortgedreven door rockmuziek, bier en absurde conversaties. Dit zijn er enkele.
lees meer
Mijn roman ‘De schade beperken’ wordt bevolkt door kleurrijke personages. Soms voeren die uitvoerige dialogen, soms blinken ze uit in stuntelige gesprekken en ongemakkelijke stiltes, maar om een straffe stelling of absurde uitspraak zitten ze in elk geval nooit verlegen. Dit zijn er enkele van.
lees meer
