Wanneer ik een roman of kortverhaal schrijf, ligt het einde vaak al heel vroeg in het schrijfproces vast. Vroeger was dat vooral in mijn hoofd, tegenwoordig schrijf ik die laatste bladzijde meestal echt uit. Ik weet wie mijn personages zijn, wat ze willen, hoe het verhaal begint en hoe het zal eindigen. De rest is een kwestie van gevolg en actie, van naar die laatste scénes toewerken. Met voldoende ademruimte voor frivole zijsprongetjes en wendingen die ik zelf niet had zien aankomen, maar toch met dat uiteindelijke doel voor ogen.

lees meer

De wagon is opvallend leeg, ik heb een plaats van vier personen helemaal voor mezelf. Mijn schaarse medepassagiers hullen zich in stilzwijgen. Het is lang geleden dat er nog zo’n perfecte schrijfcondities op de trein heersten.

lees meer

Het lijkt wel alsof de meeste mensen denken dat schrijvers automatisch goed kunnen voorlezen. In een ideale wereld zou dat misschien ook zo zijn. Ik ken echter schrijvers die prachtige verhalen of gedichten schrijven, maar ze eigenlijk helemaal niet zo goed kunnen brengen – of gewoon niet graag op een podium staan. Ik ken ook mensen die zelf niet schrijven, maar die andermans werk prachtig weten brengen. Dit is waarom ik dat niet erg vind.

lees meer

Er zijn heel wat mogelijke redenen waarom dat boek dat je zo graag wilt schrijven er nog niet is. De meest vervelende en hardnekkige reden die ik regelmatig hoor, is een gebrek aan zelfvertrouwen. Zal het wel goed genoeg zijn? Wie wil dit in godsnaam lezen? Dit soort gedachten horen erbij en hoeven eigenlijk geen probleem te vormen – zolang we ons er maar niet door laten tegenhouden.

lees meer

And now for something completely different. Wie denkt dat de absurde sketches van John Cleese en de zijnen enkel waanzinnige humor bevatten en ons verder niets bijbrengen, heeft het mis. Dit zijn vijf legendarische scènes waaruit we belangrijke schrijflessen kunnen trekken. Neen, echt.

lees meer