Ik doof de laatste lampen van mijn hart
jaag dronkaards buiten
doe de deur achter hen in het slot
en ga.
lees meer
September
Het waait nu al dagen
in haar hoofd. stormt
ze, draait. haar haren
naar de wind.
Soms huilt ze
zonder reden. giet
scheuten die niet willen
groeien in de tuin
lees meer
Brandlijn
Hier sta ik aan de rand
van een zomerdag. adem rood
zoek houvast.
Meer is het niet. een kind
dat ik was. vond geen schelpen
maar gebroken glas.
lees meer
De openingsscène van mijn roman ‘De schade beperken’
Deze keer zou ze niet terugkrabbelen. Wil Heerenveen maakte haar rode sportfiets zorgvuldig vast met een dik kettingslot. Alsof iemand het in zijn hoofd zou halen om hier een fiets te stelen.
Camerabewaking. Wet van 21 maart 2007, waarschuwde een bord aan de ingang van het hypermoderne gebouw. Wil haalde een hand door haar haren en trok de kraag van haar hemd recht. Ze moest dit doen. Voor Elke en voor zichzelf.
Haar schoenen tikten luid op de steriel ogende tegels van de inkomhal. De onthaalbediende, een man met grijs haar en dunne lippen, keek haar zwijgend aan.
‘Goedendag, ik kom voor Elke Jansen.’
‘Vrouwenvleugel?’
lees meer
Social distance
Nu de afstand tussen ons
tastbaar is geworden
als een muur zonder voegen
verlangen we naar iets
dat groter is dan onszelf.
lees meer
Bijzonder
Raymond schilde de aardappelen en spoelde ze zorgvuldig een voor een onder de kraan. Het water voor de boontjes kookte al. Hij had zijn groenten het liefst gekookt. Dat was niet naar de zin van zijn dochter, die gekookte groenten saai en smakeloos vond. Tegenwoordig moest eten een speciaal smaakje hebben. Alles moest bijzonder zijn.
Raymond had nog nooit iets bijzonders gedaan. Zijn hele leven, dat ondertussen ruim tweeënzestig jaar duurde, was een aaneenschakeling geweest van normale activiteiten. Inwisselbare dagen in saaie weken in jaren waarin nooit iets opzienbarends gebeurde. Dat vond Raymond prima. Als hem toch iets overkwam dat het navertellen waard was, dan gebeurde dat ondanks en zeker niet dankzij hem.
lees meer
Essen
Alles is hier trager
over kasseibanen langs het spoor
in de nylonkousen
van slenterende oma's en huisvrouwen
met grote tassen die praten
over koetjes, kalfjes
en de rosse plekken in het gras
lees meer
Boomhut
Tante Sonja verorberde een koffiekoek met chocolade en pudding. Ze had haar te strakke, zwarte jurk aan. Die droeg ze al jaren bij elke familieaangelegenheid, van begrafenissen tot communiefeestjes. En elke keer leek hij nog wat strakker rond haar almaar uitdijende lijf te zitten. Daphne wilde Dylan aanstoten, toen de realiteit voor de zoveelste keer met een schok tot haar doordrong.
lees meer
Hotel Hampshire Amsterdam
Maandagochtend, 8u35
De hakken van haar dure schoenen
graven zich
in het pas gestofzuigde tapijt.
Ze heeft meer mannen
dan er in dit hotel logeren
lief gehad
lees meer
Rik
Hij kwam ter wereld op 31 december 1999. Om tien voor twaalf, om precies te zijn. Alsof hij koste wat kost nog in de twintigste eeuw geboren wilde worden.
We hebben hem nooit leren lopen. Op een dag stond hij gewoon recht in zijn wiegje. Een paar weken later rende hij al door het huis. Ik heb hem nooit zien vallen. Rik was de eerste van de klas die zijn eigen naam kon schrijven. Hij bindt zijn schoenveters sinds hij drie is. Hij is nooit een dag ziek geweest. Geen mazelen of waterpokken, zelfs geen griep.
lees meer