Lucy zat op de bovenste trede van de trap. Ze bewoog haar arm in de straal zonlicht die door het glas van de voordeur naar binnen viel. Het licht danste over haar huid.

De harde stemmen van haar ouders galmden door het huis. Ze wilde het niet horen. Toch kon ze niet anders dan luisteren. Het ging nu al maanden zo. Elke keer werden de stemmen luider, de woorden gemener. Het leek wel alsof haar ouders andere mensen werden wanneer ze kwaad waren. Slechte mensen, die elkaar pijn wilden doen. Soms droomde Lucy dat ze ’s ochtends beneden kwam en twee monsters in de keuken aantrof.

lees meer

Het is haar zevenenzeventigste lente. Toch verbaast Alida zich elk jaar weer over de frisheid van het groen dat uit de grond ontspruit, zich roert aan elke boom en struik. De geur van de eerste bloeiende bomen, de tinteling van de zon op haar wangen en blote onderarmen, het gezang van de talloze vogels die op zoek zijn naar een partner of de concurrentie willen wegjagen. Alsof de winter de ware aard, het volle gevoel van de lente telkens weer doet vergeten, haar vervaagt tot een ijl, vormloos begrip.

lees meer

Je leven is niet meer dan een aaneenschakeling van momenten. Nu stap je van een oude trein op een winderig perron in een stad die niet meer de jouwe is.

lees meer

‘Nog drie maanden en je gaat met pensioen.’ Haar stem klonk opgewekt, alsof ze iets leuks verkondigde. ‘Nu kan je gaan doen wat je altijd al wilde, maar waar je nooit de tijd voor had. Hobby’s. Reizen. Tijd doorbrengen met je vrouw.’
Guido staarde naar het bureaublad van zijn diensthoofd. De vrouw was nauwelijks ouder dan zijn dochter. ‘Weet je nog wat het eerste was wat ik tegen je zei?’
Zijn diensthoofd schudde het hoofd.
‘Je vroeg me hoeveel mensen hier werkten. Ik antwoordde: ongeveer de helft.’
‘Juist, ja.’ Haar gezichtsuitdrukking hield het midden tussen een frons en een glimlach.

lees meer