Deze keer zou ze niet terugkrabbelen. Wil Heerenveen maakte haar rode sportfiets zorgvuldig vast met een dik kettingslot. Alsof iemand het in zijn hoofd zou halen om hier een fiets te stelen.
Camerabewaking. Wet van 21 maart 2007, waarschuwde een bord aan de ingang van het hypermoderne gebouw. Wil haalde een hand door haar haren en trok de kraag van haar hemd recht. Ze moest dit doen. Voor Elke en voor zichzelf.
Haar schoenen tikten luid op de steriel ogende tegels van de inkomhal. De onthaalbediende, een man met grijs haar en dunne lippen, keek haar zwijgend aan.
‘Goedendag, ik kom voor Elke Jansen.’
‘Vrouwenvleugel?’
lees meer
Opvliegend stof
Ik ben bang van zinvol geweld
opvliegend stof en mensen
die zonder reden vriendelijk zijn
dus drink ik vaak
niets en soms alles
praat te snel
mijn mond voorbij
heb altijd wel iets te vertellen
van relatief wereldbelang.
lees meer
Crossroad
Ik ga op reis
en neem niets mee
mis de laatste trein. aarzel
op kruispunten waar men
om middernacht zijn ziel
verkoopt aan de duivel.
lees meer
Sognefjord, Noorwegen
Een man vraagt me
de weg naar huis.
Ik weet niet waar hij woont
zeg dat het water hier
wel duizend meter diep is
en toch haast rimpelloos.
lees meer
Wie nu nog danst
Wie nu nog danst
op eelt en eksterogen
teert op lauw bier
en verschaalde dromen
geborgen in de waan
van het moment.
lees meer
Tocht
Mijn naam is Treesje. Ik ben geboren op de rechter Scheldeoever. Ik ben 29, bang om 30 te worden en nog veel banger om het niet te worden. Ik heb een hekel aan voetbal, cava en saaie mensen. Wanneer ik alleen thuis ben, dans ik door de woonkamer. Ik ben getrouwd met een Sven en moeder van een Jade. Mijn man wil een tweede kind. Ik heb altijd een raam openstaan, ook als het vriest. Ik wil tocht voelen.
lees meer
Honger is kostbaar
De sneeuw viel met dikke vlokken uit de lucht. Vederlicht en tegelijkertijd meedogenloos. Er had zich al een dun, wit laagje gevormd op het grasperkje op de binnenkoer. Na zeventien winters wist Lynn nog steeds niet of ze nu van sneeuw hield of er net een hekel aan had.
Ze at weer. Vijf keer per dag. Kleine porties. Veel meer dan ze eigenlijk wilde.
‘Het is een begin,’ had dokter Michiels gezegd. ‘Een eerste stap.’
Wat de volgende stappen waren, daar wilde Lynn zelfs niet over nadenken. Ze at voornamelijk toastjes, fruit en rauwe groenten. De geur van gekookt voedsel maakte haar nog steeds misselijk.
lees meer
Oude bomen verplant men niet
Zoveel vrienden en kennissen had ze zien uitdoven van zodra ze uit hun vertrouwde omgeving werden weggerukt.
Kranige vrouwen, die decennialang met verweerde handen in de aarde hadden gewroet, vodden uitgewrongen en groenten ingemaakt in weckpotten, die zich plots niet meer konden wassen zonder hulp. Sterke bomen, wier wortels zo gewend waren aan de vertrouwde grond waarin ze waren opgegroeid, dat ze gedoemd waren om uit te drogen van zodra ze verplant werden.
lees meer
