Veel lezen. Dat is dé tip die zowat elke schrijver je zal geven wanneer je hem of haar om schrijftips vraagt. Absoluut geen slecht advies, maar er is één reden die ik niemand hoor noemen. En die heeft niets te maken met woordenschat of stijlgevoel, maar met magie.
Juist ja, magie.
Het klopt allemaal. Al lezend vergroot je je woordenschat en stijlgevoel. Door af te kijken van de groten der aarde, ontdek je de eindeloze mogelijkheden wat vertel- en schrijftechnieken betreft. Zelfs van het lezen van slechte boeken kan je enorm veel leren – al was het maar door te onthouden wat jou stoort en waarom. En dat vooral zelf niet te doen. Je ontdekt ook wat er allemaal al bestaat, bij welke tradities en genres jij aansluiting kan vinden, of wat je bewust anders kan doen.
Oké. Tot zover ben ik helemaal mee. Echt. Maar dé allerbelangrijkste reden waarom lezen zo goed is voor je schrijverschap, ligt naar mijn bescheiden mening ergens anders.
Denk eens terug aan je kindertijd. Die eerste boekjes, die je uit de bibliotheek leende, in de boekenkast van je ouders of een tante terugvond, op school las. De verhalen die je meevoerden naar een wonderbaarlijke wereld, die om de hoek van elke bladzijde loerde. Het avontuur. De spanning. De ontroering.
Dàt is voor mij de reden dat ik al op mijn zevende schrijver wilde worden.
Ik was zo dankbaar voor al die schoonheid die ik mocht ontvangen, dat ik iets terug wilde geven aan de wereld.
De taal kwam pas later. Dat was een middel, een vehikel om die werelden tot leven te wekken. En hoewel de taal de bovenhand leek te nemen, niet in de laatste plaats dankzij de lessen Nederlands op de niet minder dan zeven scholen waar ik me achtereenvolgens ophield, bleef die liefde voor verhalen altijd mijn voornaamste drijfveer.
Woordenschat, stijl, genres, schrijftechnieken: allemaal heel nuttig bij het schrijven. Maar als je geen diepgaande passie voelt voor het vertellen van verhalen, voor het delen van magie met de wereld, dan zie ik niet in waarom je überhaupt de moeite doet. Kan je net zo goed de hele dag aan het zwembad gaan zitten met een Long Island Ice Tea. Toch?
Want uiteindelijk is schrijven hard werken, hoe leuk ook. Net zoals een topsporter zijn favoriete sport élke dag moet uitoefenen, ook wanneer hij of zij daar helemaal geen zin in heeft, zo is schrijven niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar een vleugje magie verheft dat dagelijkse ploeteren tot een hoger, nobel streven. Dat klinkt stom, maar ik meen het.
Maya Angelou zei het zo treffend: ‘I’ve learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.’
Dat geldt ook voor boeken. Mensen onthouden het gevoel dat een boek hen bezorgt. Daar gaat het om. De lezer raken. Verhalen, personages en de taal die je gebruikt zijn middelen om dat effect te genereren. Het is belangrijk om je daarin te verdiepen, maar zonder het hogere doel – de magie – mis je iets: het ware plezier van het lezen en schrijven.
Er zijn momenten waarop ik me afvraag waarom ik zoveel tijd aan die computer doorbreng. Waarom ik, nadat ik acht uur lang voor opdrachtgevers schreef, ook nog eens aan mijn roman sleutel, terwijl mijn nek al kraakt als een houten trap die is aangetast door termieten.
Maar dan, dan grijp ik naar een boek. Dan voel ik het weer door mijn aderen stromen: die liefde voor het vak, die bewondering voor het métier. En dan volgt vanzelf die goesting, die onweerstaanbare drang om te schrijven. Telkens weer. Als dat geen magie is, dan weet ik het ook niet meer.
Zelf aan de slag? Ontdek mijn aanbod aan schrijfcursussen.
Photo by Anuja Mary Tilj on Unsplash
Die magie, daar draait het om. Geweldige tekst!