Gedichten en juryverslag van Guido Wulmsprijs

Onlangs won ik de Guido Wulmsprijs van de Stad Sint-Truiden. Hierbij het juryverslag en de gedichten.

LEEGSTAND

Soms droomt ze dat ze wakker wordt.

In een huis vol hongerige katten
houdt ze zich als een holle eik
slechts met koppigheid overeind.

Ze huilt boven de gootsteen
zingt tijdens het koken
kraakt als een oude trap. 

Haar zwijgen is zoveel meer
dan niet praten. Het is de onrust
van helder water.

Ze wacht nergens op,
doet het toch.

(c) Leen Raats

“De jury kon de compactheid van het gedicht erg waarderen: met enkele woorden weet de auteur precies te zeggen, wat ze te zeggen heeft. Leegstand dus, en in dubbele betekenis: niet alleen het huis, waarin ze woont, maar ook haar ‘eigen’ huis: haar lichaam, haar psyche. En dit met volgehouden paradoxen: droomt – wakker, vol – hol, zwijgen – praten. En ondanks de leegstand probeert ze het huis te vullen: huilen, zingen, kraken.

Alles doorspekt met mooie beelden, die opnieuw de titel benadrukken, zoals de holle eik en de onrust van helder water. Ook de mooie, niet geforceerde alliteratie trok de aandacht: in een huis vol hongerige katten houdt ze zich als een holle eik … Zelfs de tweeledigheid van tijd en ruimte zijn aanwezig: soms en nergens; het eerste en laatste vers omkaderen het gedicht. Dat laatste vers sluit trouwens ook weer af met een prachtige paradox: ze wacht nergens op, maar doet het toch!”

---

LEEM

Ook wij bestaan uit lagen. 

Zoals dit landschap dat zich
als boeken lezen laat

kromme appelbomen met namen
die klinken als een lied
dat al lang niet meer
over deze heuvels klonk

rottend fruit in vochtig gras
waar ooit ladders en grootvaders
aan knoestige stammen opklommen

uitgeholde wegen
als ingesleten verdriet. 

We zoeken zwerfkeien
afgerond door een zee
die hier voor mensenheugenis
in warme golven vloeide

vinden krijten karkassen van wezens
die niet meer bestaan. 

Ons rest slechts een afdruk.  

(c) Leen Raats

“Net als bij Leegstand krijgen we mooie beelden voorgeschoteld: uitgeholde wegen als ingesleten verdriet, kromme appelbomen, … De beschrijving van een prachtige streek; wellicht ons eigen Haspengouw, al wordt dit niet expliciet vernoemd. We ontdekken de leemlaag, de geologie van deze streek, maar evenzeer de menselijke laag. En de voortdurende tegenstelling tussen het organische en het anorganische. Prachtig omkaderd met een begin- en slotvers: ook wij bestaan uit lagen, ons rest slechts een afdruk!”