Er zijn heel wat uitdagende aspecten aan het schrijven van een boek. Het begin schrijven, het midden schrijven en het einde schrijven, om er maar drie te noemen. Eerder schreef ik al een blog over de redenen waarom ik meestal met het einde begin. Maar hoe begin je daar dan aan?
Er zijn heel wat manieren waarop een verhaal kan eindigen. Je kan voor een perfect afgewerkt, afgerond einde gaan. Zelf hou ik meer van een open einde – maar het mag niet té open zijn.
Zelfs een open einde geeft de lezer een indicatie van hoe het eventueel zou kunnen verdergaan. Je kan dingen suggereren, de lezer (on)bewust een bepaalde richting op sturen. Hem een houvast geven voor wanneer hij dat boek dichtklapt, zodat hij nog even in de wereld die jij voor hem hebt geschapen kan blijven hangen, fantaserend over hoe het nu verder gaat.
Schrijf alsjeblieft geen open einde uit gemakzucht. Het zou een zorgvuldig geconstrueerd geheel moeten zijn waarbij jij de touwtjes perfect in handen hebt tot op het ogenblik dat jij besluit om ze los te laten.
Ook de timing van zo’n (open) einde is heel belangrijk. Helaas bestaan daar geen wetten voor, het is – zoals zoveel dingen bij het schrijven – een kwestie van ‘aanvoelen’ waar jouw vertelling eindigt.
‘Frankly, my dear, I don’t give a damn.’ – Rhett Butler in Gone with the wind
De eindjes aan elkaar knopen
Ik hou enorm van eindes waarin verschillende verhaallijnen, die soms op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken hadden, samenkomen. Dan kan ik als schrijver echt een enorme bewondering hebben voor mijn ‘collega’ die op zo’n meesterlijke wijze een verhaal heeft geconstrueerd waarin alles een functie heeft. En dat terwijl ik dat als lezer niet eens doorhad!
Laat in elk geval geen losse eindjes ‘rondslingeren’ waarover je lezer kan struikelen. Maak je hoofdverhaallijn en de bijkomende verhaallijnen af. Of kies er heel bewust voor om iets open te laten, maar niet omdat je iets vergeet af te ronden of zelf geen idee hebt hoe het verder moet. Zoals met alle aspecten van het schrijfproces is zowat alles mogelijk, maar is het belangrijk dat je dit gecontroleerd en bewust doet.
Een einde kan voorspelbaar of net heel onverwacht zijn. Uiteraard is het geweldig als je als lezer verrast wordt, maar ergens moet zelfs het meest onverwachte einde op een bepaalde manier ‘aangekondigd’ worden. Doordat je doorheen je boek her en der een broodkruimeltje hebt achtergelaten dat voor je lezer – achteraf bekeken – een subtiele hint was over hoe het zou aflopen.
Een onverwacht einde is geweldig – als je het goed doet én als het ook weer geen makkelijke oplossing is, maar een doelbewuste keuze.
Broed jij op een boek? Ontdek hier dan alles over mijn cursus ‘Van eeuwige uitvluchten naar eeuwige roem’.
Geef een reactie