‘Vloedlijn’ is een van de elf verhalen uit mijn gelijknamige bundel. In deze blogreeks deel ik met jullie het achterliggende verhaal van de verhalen uit die bundel. Waar gaan ze over, en waar, wanneer en waarom kwamen ze tot stand?
Het prille idee voor Vloedlijn ontstond toen een heel lieve collega van een ex-werkgever een mailtje rondstuurde met de mededeling dat haar schoonvader net was overleden.
Van zodra ik haar bericht las, ging ik naar haar toe. Er hadden zich al enkele collega’s rond haar bureau verzameld en ik hoorde uitspraken als Het zat eraan te komen, Hij heeft toch een mooi leven gehad en Het is beter zo.
Het is helemaal niet beter zo
Allemaal gezegd met de beste bedoelingen door collega’ die zo lief waren om de vrouw in kwestie te troosten. Ik heb dat soort uitspraken echter al heel vaak gehoord. En telkens word ik er kwaad van. Woedend, eigenlijk.
De eerste keer was ik negen jaar en werd mijn moeder begraven. Het is beter zo, hoorde ik mensen fluisteren. Ik was furieus. Wilde in het rond schoppen en zoveel mogelijk schenen raken. Mijn mama was net gestorven en mensen hadden het lef om te zeggen dat het beter was zo?! Waren ze nog wel helemaal goed bij hun hoofd?
Toen ik wat ouder werd, begreep ik natuurlijk wel wat ze bedoelden. Mijn moeder vocht al jaren tegen kanker en zag erg af. Maar ik word nog altijd kwaad als ik iemand hoor zeggen dat het beter is zo. Want het ideale scenario is natuurlijk dat de mensen die we lief hebben nooit sterven of ziek worden. Het is helemaal niet beter zo. Het is gewoon super rot en er is niets mis mee om dat toe te geven.
Verdrietig zijn is een recht
Van zodra iemand verneemt dat er een geliefde is overleden, gaan we op zoek naar verzachtende omstandigheden. We willen het verdriet, het immense gevoel van ongeloof en onrecht dat we voelen wanneer iemand overlijdt, kleiner maken. Dat doen we met de beste bedoelingen, maar de gevolgen zijn enorm schadelijk voor de rouwenden.
We geven hen namelijk ongewild het gevoel dat ze niet verdrietig mogen zijn. Het is immers beter zo. Het zat eraan te komen. Dus draag dat ondraaglijk verdriet ‘waardig’, verbijt je tranen en ga verder met je leven.
Deze manier om met dood en verdriet om te gaan, maakt dat ontelbare mensen een groot, onverwerkt verdriet met zich meedragen, soms hun hele leven lang. Geen wonder dat er zoveel antidepressiva worden geslikt.
Mijn mening? Niet hoe we omgaan met de leuke dingen in het leven, bepaalt hoe gelukkig we zijn. Neen, onze levenskwaliteit wordt bepaald door hoe we omgaan met de minder leuke kanten. En verdringen is echt niet de beste optie. Geloof me, ik heb het geprobeerd.
Die dag, en de daaropvolgende weken, vertelde ik mijn collega dat ze het recht had om verdrietig te zijn. Ja, haar schoonvader had een mooi leven gehad en ja, hij was al in de negentig. Maar dat betekende ook dat ze hem lang gekend had, dat ze veel hadden meegemaakt samen. Dat vergeet je niet zomaar.
Zwerven langs de vloedlijn
In die periode begon ik verwoed aan Vloedlijn te schrijven. In het weekend, ’s avonds, zelfs tijdens mijn middagpauze. Het leek bijna alsof het verhaal zichzelf schreef. Aanvankelijk werd het een novelle, later kortte ik het in tot een lang kortverhaal.
Een kortverhaal rond Sam Geraers, een psychologe die zich specialiseerde in rouwverwerking. We volgen haar tijdens haar werk, maar ook daarbuiten. Want hoewel mensen haar zien als een soort goeroe als het op het verwerken van rouw en verdriet aankomt, gaat haar eigen leven ook niet altijd over rozen. En alles wat ze doet, heeft een reden.
Oorspronkelijk gaf ik mijn verhaal de werktitel Het zat eraan te komen, maar al snel werd duidelijk dat die titel voor mij wrong. Toen vond ik Vloedlijn.
De zee vormt namelijk een constante in Sams leven. Als kind al zwierf ze urenlang langs de vloedlijn. En bij elke belangrijke levensfase kwam de zee weer in beeld. De vloedlijn triggerde iets in me, leende zich perfect voor de titel van de bundel, verbond alle verhalen op haast magische wijze met elkaar.
Wil je Vloedlijn lezen? Je kan de bundel eenvoudig online bestellen.
In dit interview ga ik dieper in op het hoe en waarom van Vloedlijn.
Geef een reactie