Amber Delahaye woont en werkt in Heerlen en blinkt uit in grafisch ontwerp en illustraties. Ze ontwerpt, tekent en bekladt zowat alles, van geboortekaartjes, boeken, posters en flyers tot skate- en snowboards, cd-hoezen, Tarotkaarten en muren. Eigenlijk kan je het zo gek niet bedenken, of Amber maakt er wel een kunstwerk van.
Elfjes in het Zoniënwoud
Ik leerde Amber kennen via een opdracht voor het Zoniënwoud. Op vraag van Natuurpunt CVN maakte ik toen twee leertrajecten voor kinderen, waaronder ‘De boselfen voor Zoniënrijk’. Ik bedacht vijf elfjes, die Amber op prachtige wijze uitwerkte.
Eerder vroeg ik Amber om een portret van mij te tekenen, dat velen van jullie kennen omdat ik het sindsdien op mijn website en bedankkaartjes gebruik.
Krachtige symboliek
Na deze succesvolle samenwerking, wilde ik Amber graag de cover voor mijn roman laten maken – wat ze met veel enthousiasme deed. Ik mailde haar mijn manuscript door en gaf haar volledige carte blanche. Het resultaat kennen jullie ondertussen.
Heel blij ben ik, met het resultaat! Het is een heel symbolische cover geworden. Amber liet zich inspireren door het verhaal, maar ook door de songteksten waarmee ik elk hoofdstuk begin.
De persoon op Ambers tekening is Elke, een van de twee hoofdpersonages. De planten rondom vergroeien tot een soort tralies, die letterlijk staan voor de gevangenis waarin Elke zich aan het begin van het verhaal bevindt, maar ze symboliseren ook de afstand die ze creëert tussen zichzelf en haar dierbaren.
Vandaar ook het citaat uit het nummer Weeds van Life of Agony:
These weeds have grown where the sun once shown.
And I can feel it: this space between us.
Ook het citaat van Johnny Cash dat ik gebruikte, inspireerde Amber tot het tekenen van de tralies:
The beast in me
is caged by frail and fragile bars
restless by day
and by night rants and rages at the stars.
De spiegel staat voor het foutieve beeld van zichzelf dat Elke de wereld voorhoudt. Hier liet Amber zich weer inspireren door Mina Caputo, die ik in het boek citeer met een stuk tekst dat me na al die jaren nog steeds kippenvel bezorgt:
Well I need a place to run to
I need a place to hide
I need a place where I don’t need a smile as my disguise
Bemerk hoe Elke wegkijkt van haar eigen spiegelbeeld, maar dat het spiegelbeeld toch met haar meekijkt…
En dan is er natuurlijk de grote, opvallende pijl in haar rug, die staat voor het gevoel van bedrog tussen Elke en Wil. Maar zoals Amber het zo mooi omschrijft: ‘Ook uit die grote wond groeit nieuw leven: haar dochter en een nog hechtere vriendschap met Wil.’
En hier verwijst Amber naar de quote van Tool die ook voor mij de essentie van het boek weergeeft:
But I’m still right here
giving blood, keeping faith.
I’m still right here…
Bekijk meer werk van Amber op haar website.
Of volg haar op Facebook.
Geef een reactie