Het trieste lot van het onvoltooide verhaal

Het volgekrabbeld schriftje. Ik heb er een hele lade vol van. Ik tors namelijk overal boekjes met me mee. Wanneer ik een afspraak heb met een opdrachtgever, als ik ga wandelen, op de trein, in de auto, op café, op reis, op een festival. Zo kan ik altijd en overal on the go gedachten en zinnen die komen aanwaaien vereeuwigen. Soms ontstaan er hele gedichten en kortverhalen op verplaatsing.

Ik klieder in zo’n boekje tot het vol is. Dan neem ik een nieuw schriftje en doe hetzelfde. Dat proces heeft zich de afgelopen vijftien jaar al talloze keren herhaald. Het resultaat: tientallen volgeschreven boekjes. Sommige van die verhalen en gedichten vinden niet lang na het neerpennen hun weg naar de computer, en zo uiteindelijk naar een bundel, een wedstrijd of deze website.

Maar er zijn ook schrijfsels die al jaren in zo’n schriftje staan, wachtend en hopend op een scherpe pen die hen verlost uit hun onvoltooide bestaan. Ik vond niet meteen een passend einde, er schortte wat aan dat gedicht, ik vroeg me al schrijvend af waarom ik dit nu eigenlijk zat te schrijven of ik maakte me bij het herlezen de bedenking dat het beter zou zijn voor mijzelf en de rest van wereldbevolking indien dit misbaksel nooit het daglicht ziet.

Af en toe neem ik zo’n schriftje ter hand. En dan gebeurt het weleens dat ik toch een einde vind, dat ik dat gedicht afwerk (of dat ik er die éne zin uitneem om daar een nieuw gedicht rond te weven). Maar heel wat schrijfsels zien nooit het daglicht. Ik moffel hen weg onder in een lade, vergeet hun bestaan.

Ach, het trieste lot van die ongepubliceerde, voor eeuwig onafgewerkte creaties…