Soms neem ik de langste weg naar huis. Omdat ik niet elke dag exact dezelfde route wil nemen. Soms ga ik te voet naar die afspraak terwijl ik er met de fiets op vijf minuten zou zijn. Omdat ik zin heb om te wandelen. Soms neem ik een trein die er langer over doet. Omdat het uitzicht op dat traject me beter bevalt. Het is een van de vele redenen waarom mensen me vreemd vinden.
Ik heb niets tegen efficiëntie, integendeel. Maar soms heb ik gewoon geen zin in overvolle bussen, gehaaste ritjes, of diezelfde saaie route, elke dag weer tot het einde der tijden. Alsof ik word geleefd door… Tja, door wie eigenlijk? Door mijn agenda, een misplaatst plichtsgevoel, de verwachtingen van de maatschappij?
Ik heb een jaar in Brussel gewerkt. Elke dag weer die trein op, tussen de uitgebluste ambtenaren en overambitieuze carrièremakers die de hele rit lang hun blik niet van hun smartphone of krant afhaalden. Die niet zagen hoe de zon haar warme ochtendgloed op fruitboomgaarden en heuvels wierp. Hoe een reiger eenzaam aan een waterplas in het niets zat te staren. Die niet de hele rit lang droomden dat de trein zou stilvallen en dat ze af zouden stappen om over de heuvels te rennen. (Denk hierbij aan een scène à la The sound of music, maar dan met betere muziek). Ik voelde me een eiland.
Maar het ergste moment vond ik nog wel de aankomst in Brussel-Centraal. Na een uur kon ik eindelijk van die trein afstappen… Om verzwolgen te worden door een zielloze mensenstroom die me meesleurde naar de uitgang. Wanneer ik tussen die zuur kijkende mensen op de roltrap stond, had ik het gevoel dat ik op een lopende band stond, dat iemand elk ogenblik een sticker met een streepjescode op mijn arm zou plakken. Dat ik gereduceerd zou worden tot een nummer.
Ik begrijp niet hoe mensen dat hun hele leven volhouden en het kan niet anders dan dat je daarmee en stukje van je ziel afstaat. Dat er iets in je sterft. Je hoop, je passie, je levensvreugde. Je kinderdromen.
Laat mij zwerven. Laat me midden op een drukke dag plots opkijken naar een helderblauwe hemel, genieten van de winterzon op mijn gezicht, een valk naar een prooi zien duiken op de terugweg van een meeting met een opdrachtgever.
Mini-ontsnappingen aan het alledaagse. Even niet moeten, maar willen. Ademruimte. Soms is de langste weg naar huis de beste.
Ook mijn personages proberen vaak aan het alledaagse te ontsnappen, op hun manier. Al is het maar voor even. Ontdek het in mijn boeken.
Geef een reactie