4 augustus 2019.
Samen met mijn vriend en een kameraad zit ik rustig iets te eten tegenover de hoofdingang van de Lokerse Feesten, waar we net hebben genoten van drie ronduit fijne optredens (Brutus, Zeal and Ardor en Life of Agony, voor wie het zou interesseren).
We babbelen wat en verkeren in opperbeste stemming. Plots komt er een kerel langs ons zitten, die ons in gebrekkig Engels aanspreekt. De plastic beker in zijn hand hangt zo scheef dat de helft van het goedje eruit loopt zonder ooit de lippen van onze gesprekspartner te raken.
Dat er eerder op de dag toch al het nodige gerstenat zijn mond heeft bereikt, merken we evenwel aan zijn manier van doen en spreken. Hij is van Madrid, maar woont eigenlijk in Antwerpen en hij is fan van Europe, hetgeen hij bewijst met een nogal eigenzinnige doch enthousiaste interpretatie van hun grootste hit (ja, die).
Hij vraagt of we The Doors kennen (goh, van dat bandje heb ik precies al eens gehoord, ja…), toont ons foto’s van zijn bezoek aan het graf van Jim Morrison en vertelt dat er in Parijs een rare sfeer in de lucht hangt, omwille van de buitengewone hoeveelheid paranormale activiteit aldaar.
Mijn vriend zucht, mijn kameraad bewaart zijn engelengeduld – en ik? Ik geniet. Want dit soort dronkenmansgesprekken vormen een dankbare vorm van inspiratie, zeker voor de roman waar ik momenteel aan werk, waar menig dronken (en ook weleens een nuchtere) conversatie gevoerd wordt, die niet zelden absurde dimensies aannemen. Sommige quotes uit het boek zijn letterlijk uit het leven gegrepen, niet zelden uit de monden van de vrienden die ik koester als de ruwe diamanten die ze zijn.
Bovendien heb ik een ongezonde interesse in sociologie en psychologie en de haast beschamende eerlijkheid die mensen aan de dag leggen wanneer ze te diep in het glas keken. Hoe ze zonder enige schroom hun diepste gedachten delen.
Op zo’n momenten worden gesprekken eilanden, op zichzelf staande entiteiten waar de normale wetten van tijd, ruimte en sociale interactie geen vat op hebben. Wildvreemden die je even een blik in hun hoofd gunnen, om vervolgens weer op te lossen in de nevelen van de nacht.
Benieuwd wat die inspiratie oplevert? Dat ontdek je in mijn roman ‘De schade beperken’. Hier kan je alvast de eerste twee hoofdstukken downloaden.
Wil jij de eerste twee hoofdstukken van mijn roman ‘De schade beperken’ lezen?
Geef een reactie