5 augustus 2019
Al sinds 2013 blogt Mieke Schepens over wat er reilt en zeilt in boekenland. Met de regelmaat van een snel tikkende klok post ze recensies van de vele boeken die ze leest.
Daarom stuurde ik haar een recensie-exemplaar van mijn verhalenbundel Vloedlijn, in de hoop dat ze het wilde bespreken… En zo geschiedde. Dit is wat ze schrijft:
De elf verhalen in deze bundel hebben me ontroerd en een diepe indruk op me gemaakt. In elk van deze verhalen kwam ik iets tegen dat heel bekend voor me was.
Het werkt bevrijdend.
De beschrijving van personages is zo beeldend dat ze werkelijk uit het leven gegrepen lijken te zijn. Het is alsof je naar een schilderij kijkt.
“Jeannes gezicht was een kaart van haar leven. De rimpels op haar voorhoofd ontstonden tijdens koude nachten waarop ze lag te wachten tot haar man dronken de trap op strompelde. De kraaienpootjes om haar ogen waren stille getuigen van het feit dat ze haar kinderen alles had willen meegeven wat ze zelf nooit had gehad. De rimpels om haar mond herinnerden aan de zeldzame maar intense momenten waarop Jeanne zich oprecht gelukkig had gevoeld.”
In sommige van deze verhalen komt het ook voor dat iemand op het verdriet van een ander goedbedoeld reageert, maar deze reactie is eigenlijk betuttelend en draagt niet echt bij aan de verwerking voor het verlies van de ander.
Verdriet mag genoemd en gevoeld worden.
Waarom denken we dat voor rouwverwerking een tijd staat? Dat is helemaal niet het geval: het duurt zolang het duurt en dat is normaal. Je hoeft je echt niet te verantwoorden. Als je dat voor ogen houdt, wordt alles draaglijker.
Leens Raats schrijft net zo soepel een verhaallijn van een vrouwelijk personage als van een mannelijk personage.
Zoals de zee geeft en neemt, geeft en neemt het leven ook.
Ik heb ‘Vloedlijn’ graag gelezen.
Lees andere reviews en nieuws over boeken en schrijvers op de Graag gelezen-blog.
Geef een reactie