Je kan je oprecht afvragen waarom, maar mensen vragen me vaak om schrijftips. Ik heb er twee. Tip één: schrijf. Tip twee: blijf schrijven.
Neen, echt. Schrijf. Wanneer en waar je maar kunt.
Blijf schrijven, ook als je daar geen tijd voor hebt. Blijf schrijven, ook als je omgeving moeilijk doet. Laat mensen die niet begrijpen hoe belangrijk dit voor je is niet al je aandacht opslorpen. Leg hen uit dat je veel aan het schrijven bent en dat je niet van plan bent om daar anytime soon mee op te houden. Als ze ook maar iets om je geven, zullen ze daar begrip voor opbrengen – ook al begrijpen ze het niet. Dat hoeft ook niet. Zolang jij het maar begrijpt.
Blijf schrijven. Ook al wordt je manuscript afgewezen, je verhaal niet gepubliceerd, je gedicht niet bekroond. Blijf schrijven, ook als je beste vriendin, vader of collega zegt dat ze ‘niet begrijpen waar dat gedicht nu eigenlijk over gaat’. Zet door. Slik je trots in, schuif je ego aan de kant en haal dat dopje van je pen.
Teleurstellingen en afwijzingen zijn geen eindpunt. Ze zijn een begin. En ze horen bij elke schrijverscarrière. We kennen allemaal de verhalen van wereldberoemde schrijvers die talloze keren werden afgewezen vooraleer ze toch een uitgever vonden – en wereldwijd miljoenen exemplaren van hun inmiddels bejubelde meesterwerk verkochten. J.K. Rowlings eerste Harry Potter-boek werd door twaalf uitgevers afgewezen. Twaalf. Een decennium later was ze rijker dan The Queen herself.
Afgewezen worden is overigens niet enkel aan schrijvers voorbehouden. De inmiddels legendarische Robert Johnson zou aanvankelijk een beroerd gitarist zijn geweest. Zo beroerd, dat hij werd vernederd door een andere blueslegende: Son House. Johnson hing voortdurend in diens buurt rond, in de hoop dat House hem gitaar zou leren spelen. Na de vernedering door zijn idool verdween Johnson van de radar. Toen hij een half jaar later plots uit het niets weer opdook, speelde hij de pannen van het dak. Hieruit ontstond al snel de legende dat Johnson zijn ziel aan de duivel zou hebben verkocht.
En hoewel Johnson op 27-jarige leeftijd stierf en daarmee gezien kan worden als spijtige ‘oprichter’ van de 27 club (artiesten die op die leeftijd stierven, zoals Jim Morrison, Janis Joplin, Jimi Hendrix, Brian Jones en Kurt Cobain), groeide hij uit tot een bluesicoon. Robert Plant (Led Zeppelin) zei ooit dat ‘Johnson de man is waar we allemaal ons bestaan aan danken.’
Hij inspireerde generaties van gitaristen. Tijdens zijn leven kende Johnson echter weinig succes. Zijn werk werd pas decennia na zijn vroege dood opgepikt door vooral blanke bluesfanaten. Gelukkig voor hen gaf Johnson zijn roeping niet op. En wat als Van Gogh het schilderen zou hebben opgegeven omdat hij geen schilderijen verkocht?
Uit talloze interviews met succesvolle mensen blijkt dat ze één ding gemeenschappelijk hebben: ze hebben heel wat hindernissen moeten overwinnen. Het is niet dat ze nooit faalden. Ze gaven gewoon niet op en gingen door.
Wie weet hoeveel talent er in de loop der eeuwen verloren is gegaan omdat mensen zich lieten ontmoedigen door kritiek of het uitblijven van succes?
Wees niet een van hen. Blijf schrijven.
(c) Leen Raats
Eindelijk je boek afwerken? Mijn cursus ‘Van eeuwige uitvluchten naar eeuwige roem’ geeft je een schop onder je luie krent.
Geef een reactie