Je kan het zo gek niet bedenken, of het bestaat. Neem nu wetenschapspoëzie.
De Vereniging voor Wetenschapsjournalistiek en – communicatie lanceerde een wedstrijd voor gedichten die over wetenschap gaan. Recent verscheen hun bundel ‘En dat was kennis, zeg je dan – misschien wel de beste wetenschapspoëzie’, waarin ook mijn gedicht Homo habilis werd opgenomen. Met naast werk van onbekende dichters zoals mijzelf, ook gedichten van Esther Jansma, Ingmar Heytze en Anna Enquist.
HOMO HABILIS
Het begon niet toen er bij Edison een lampje ging branden
niet bij Tesla die meer heil zag in wisselstroom
of Henry Ford die meende dat snellere paarden niet volstaan.
Niet met Einstein, al is ook dat relatief
of Marie Curie die nochtans in haar element was
noch bij Darwin die zag hoe reuzenschildpadden
tergend traag evolueerden.
Het begon niet met Fokker, de gebroeders Wright of da Vinci
die zochten naar een manier om de pijn
van ons vleugellam bestaan te verzachten
lang voor Galilei en Copernicus zich schuldig maakten
aan heliocentrische ketterij, of de appel die niet ver
van de boom op Newtons hoofd viel.
Het begon zelfs niet toen iemand bedacht
dat een ronde steen niet vierkant draait
of de mensheid leerde om vuur te temmen.
Het begon toen een opponeerbare duim
zich rond een steen plooide, hem op een andere steen sloeg,
scherpe randen creëerde, hem tot gereedschap verhief.
(c) Leen Raats
Geef een reactie