Vandaag klettert de regen nog eens gezellig op mijn raam. De lucht is grijs en dramatisch, de koolmezen die genieten van de zaadjes van onze uitgebloeide zonnebloemen – die we speciaal voor hen laten staan – vliegen af en aan. Hun roep vermengt zich met de roffel van de regen. Ik geniet van hun vlieg- en stuntwerk, maar vooral van de aanblik van dat gordijn van regendruppels dat door ons tuintje trekt.
Als kind en jongere keek ik vaak naar de regen. Niet zelden zat ik daarbij op de trap die naar mijn zolderkamer leidde en staarde eindeloos voor me uit, een notitieblok in de hand waarop ik verzen kriebelde.
Op melancholische herfstdagen zoals deze kuierde ik tussen uitgeregende eekhoorns door het Park van Boom. Moederziel alleen, op een enkele hondeneigenaar na die wel naar buiten moest, en duidelijk de pest in had. Dan keek ik af en toe op naar die muur van water die zachtjes uit de lucht viel, voelde de koude druppels op mijn wangen, knipperde met mijn ogen.
Mijn wereld was triest, maar ook beloftevol. Een inspirerende plek waar op dat moment weinig gebeurde – maar waar wel alles mogelijk was.
Geef een reactie