Ik word wakker in een witte wereld. Twee eksters maken kabaal in de tuin, terroriseren de mussen, mezen en vinken die hier hele dagen af en aan vliegen om van de zaadjes te snoepen die mijn vriend met grenzeloze toewijding aanbiedt. Normaal gezien wagen ze zich niet zo dicht bij het huis, maar het lijkt wel alsof de sneeuw iets in hen heeft wakker gemaakt.
Ook ik ben niet immuun voor de lokroep van dat witte goedje waarvoor de Inuit volgens vele bronnen zoveel woorden zouden hebben. Wat trouwens onzin is, zoals in dit artikel uit de Volkskrant wordt betoogt. Maar dat geheel terzijde.
Normaal gezien ga ik minstens één keer per week een paar uur naar buiten. Geen overbodige luxe, als je hele dagen aan je bureau zit te werken. Maar de afgelopen twee weken kwam het er niet van. Omdat ik druk bezig was en het weer wilde ook niet echt meewerken. Grijs, regen en vooral veel wind: dan wint het argument ik wil dit nog afkrijgen het al snel van maar ik moet dringend even ontspannen en mijn rug zit vast.
Maar vandaag word ik gelokt door dwarrelende vlokken. Ik bagger door de sneeuw, naar de boomgaarden tussen de velden. Ik heb zo’n vermoeden dat het hier prachtig is nu en ik krijg geen ongelijk. Besneeuwde, kale fruitbomen, eiken en populieren steken grillig af tegen de grijze lucht. De takken van de twee meter hoge bamboe van de villa op de hoek van de veldweg buigen door onder het gewicht van die vreemde, bevroren materie.
Onderweg sla ik praatjes met mensen die onder andere omstandigheden mijn groet niet of nauwelijks zouden beantwoorden. Dat koude, witte tapijt brengt mensen op een bijzondere manier dichter bij elkaar.
Bovendien maakt sneeuw in heel veel mensen een soort kinderlijke verwondering en enthousiasme los. Een zeldzaam gegeven. Een gevoel om te koesteren.
(c) Leen Raats
Geef een reactie