Het is haar zevenenzeventigste lente. Toch verbaast Alida zich elk jaar weer over de frisheid van het groen dat uit de grond ontspruit, zich roert aan elke boom en struik. De geur van de eerste bloeiende bomen, de tinteling van de zon op haar wangen en blote onderarmen, het gezang van de talloze vogels die op zoek zijn naar een partner of de concurrentie willen wegjagen. Alsof de winter de ware aard, het volle gevoel van de lente telkens weer doet vergeten, haar vervaagt tot een ijl, vormloos begrip.

lees meer

Je leven is niet meer dan een aaneenschakeling van momenten. Nu stap je van een oude trein op een winderig perron in een stad die niet meer de jouwe is.

lees meer

‘Nog drie maanden en je gaat met pensioen.’ Haar stem klonk opgewekt, alsof ze iets leuks verkondigde. ‘Nu kan je gaan doen wat je altijd al wilde, maar waar je nooit de tijd voor had. Hobby’s. Reizen. Tijd doorbrengen met je vrouw.’
Guido staarde naar het bureaublad van zijn diensthoofd. De vrouw was nauwelijks ouder dan zijn dochter. ‘Weet je nog wat het eerste was wat ik tegen je zei?’
Zijn diensthoofd schudde het hoofd.
‘Je vroeg me hoeveel mensen hier werkten. Ik antwoordde: ongeveer de helft.’
‘Juist, ja.’ Haar gezichtsuitdrukking hield het midden tussen een frons en een glimlach.

lees meer

We hadden elkaar toevallig ontmoet en zouden elkaar toevallig weer uit het oog verliezen. Dat was de afspraak. We hielden niet van afscheid nemen.

We waren vaak bang. Boven alles vreesden we de ochtend. We waren schepselen van de nacht. Overdag scholen we in donkere kamers, met de gordijnen gesloten om de warme zomerdagen buiten te houden. Pas wanneer het begon te schemeren, werden we actief. Dan zwermden we als vliegen uit over de stad die we onze thuis noemden. We vonden elkaar. Afspreken deden we nooit. Het was een kleine stad.

lees meer