En dan ben je
plots twee mensen
die elkaar ooit hebben gekend.
De kale plekken
die straatlantaarns
op het gekneusde wegdek
werpen
lees meer
Euforisch juryverslag, maar geen prijs in De Gedichtenwedstrijd 2020
Mijn gedicht 'Blinde woede' staat in de bundel met top 100-gedichten van De Gedichtenwedstrijd 2020. Het juryverslag is zeer lovend, het jurylid in kwestie schrijft zelfs dat hij of zij vindt dat mijn gedicht de eerste prijs verdient. Heel fijn om te lezen, al zou het natuurlijk nog fijner zijn als ik die eerste prijs ook daadwerkelijk had gekregen. 😉
Ontdek hier het gedicht en het verslag.
lees meer
Vier poëzieroutes in de Limburgse natuur
Ik maakte vier digitale poëzieroutes in Hasselt en Zonhoven. Trek de natuur in en luister onderweg naar mijn gedichten.
lees meer
Leem
Ook wij bestaan uit lagen.
Zoals dit landschap dat zich
als boeken lezen laat
kromme appelbomen met namen
die klinken als een lied
dat al lang niet meer
over deze heuvels klonk
lees meer
Een hoofdstuk uit mijn roman
Dit is een stuk uit mijn roman 'De schade beperken', meer bepaald hoofdstuk 7. Waarom hoofdstuk 7? Geen idee, maar geniet ervan!
lees meer
Vanitas
Vandaag is ze vergankelijk
stroomt als water naar de zee
vloeit met inkt. weigert
vaste vorm aan te nemen.
Hij haakt zijn vingers
zorgvuldig in de hare.
lees meer
Poëzieroute in Tommelen (Hasselt)
Op vraag van Natuurpunt Hasselt-Zonhoven maakte ik een digitale poëzieroute in natuurgebied Tommelen. Ik schreef drie gedichten over dit bijzondere gebied en wat dit landschap in me losmaakt.
lees meer
Digitale poëzieroute aan de Mombeek
Ik maakte een gratis, digitale poëzieroute in de Mombeekvallei.
lees meer
De openingsscène van mijn roman ‘De schade beperken’
Deze keer zou ze niet terugkrabbelen. Wil Heerenveen maakte haar rode sportfiets zorgvuldig vast met een dik kettingslot. Alsof iemand het in zijn hoofd zou halen om hier een fiets te stelen.
Camerabewaking. Wet van 21 maart 2007, waarschuwde een bord aan de ingang van het hypermoderne gebouw. Wil haalde een hand door haar haren en trok de kraag van haar hemd recht. Ze moest dit doen. Voor Elke en voor zichzelf.
Haar schoenen tikten luid op de steriel ogende tegels van de inkomhal. De onthaalbediende, een man met grijs haar en dunne lippen, keek haar zwijgend aan.
‘Goedendag, ik kom voor Elke Jansen.’
‘Vrouwenvleugel?’
lees meer
Sognefjord, Noorwegen
Een man vraagt me
de weg naar huis.
Ik weet niet waar hij woont
zeg dat het water hier
wel duizend meter diep is
en toch haast rimpelloos.
lees meer