In mijn roman ‘De schade beperken’ volgen we Wil en Elke, twee rebelse vriendinnen. Hun vriendschap is even intens als grillig. Gaandeweg kom je er als lezer achter wat er gebeurd is, vijftien jaar geleden én in een recenter verleden. De flashbacks worden steeds meer verweven met het heden. Want hoe graag Wil en Elke het verleden ook achter zich zouden willen laten: de gevolgen blijven nazinderen. Het boek wordt voortgedreven door rockmuziek, bier en absurde conversaties. Dit zijn er enkele.

lees meer

Soms neem ik de langste weg naar huis. Omdat ik niet elke dag exact dezelfde route wil nemen. Soms ga ik te voet naar die afspraak terwijl ik er met de fiets op vijf minuten zou zijn. Omdat ik zin heb om te wandelen. Soms neem ik een trein die er langer over doet. Omdat het uitzicht op dat traject me beter bevalt. Het is een van de vele redenen waarom mensen me vreemd vinden.

lees meer

Ik schrijf veel en vaak, en doe dat meestal op de computer. Maar ik schrijf ook nog op papier. Ik heb altijd een pen en notitieboekje bij me, zelfs op plekken en momenten waarop het heel onwaarschijnlijk is dat ik aan schrijven toe zal komen.

lees meer

Samen met mijn vriend en een kameraad zit ik rustig iets te eten tegenover de hoofdingang van de Lokerse Feesten, waar we net hebben genoten van drie ronduit fijne optredens (Brutus, Zeal and Ardor en Life of Agony, voor wie het zou interesseren).

We babbelen wat en verkeren in opperbeste stemming. Plots komt er een kerel langs ons zitten, die ons in gebrekkig Engels aanspreekt. De plastic beker in zijn hand hangt zo scheef dat de helft van het goedje eruit loopt zonder ooit de lippen van onze gesprekspartner te raken.

lees meer

Het is eind oktober. Wanneer ik van mijn schrijftafel opsta, zie ik uitgebloeide zonnebloemen in onze tuin. Ze laten hun bruine koppen hangen. Gestorven, samen met de zomer.

lees meer