Proza en poëzie van Leen Raats
Er zijn heel wat uitdagende aspecten aan het schrijven van een boek. Het begin schrijven, het midden schrijven en het einde schrijven, om er maar drie te noemen. Eerder schreef ik al een blog over de redenen waarom ik meestal met het einde begin. Maar hoe begin je daar dan aan?
lees meer
Wanneer ik een roman of kortverhaal schrijf, ligt het einde vaak al heel vroeg in het schrijfproces vast. Vroeger was dat vooral in mijn hoofd, tegenwoordig schrijf ik die laatste bladzijde meestal echt uit. Ik weet wie mijn personages zijn, wat ze willen, hoe het verhaal begint en hoe het zal eindigen. De rest is een kwestie van gevolg en actie, van naar die laatste scénes toewerken. Met voldoende ademruimte voor frivole zijsprongetjes en wendingen die ik zelf niet had zien aankomen, maar toch met dat uiteindelijke doel voor ogen.
lees meer
Ik krijg regelmatig, niet in de laatste plaats van jury’s van schrijfwedstrijden, te horen dat mijn eenvoudig taalgebruik of sobere woordenschat hen opvalt. Gek genoeg schrijven ze dan zaken zoals ondanks het eenvoudige taalgebruik, viel Leens gedicht ons op… Ondanks.
lees meer
Ik maakte een gratis, digitale poëzieroute in de Mombeekvallei.
lees meer
De wagon is opvallend leeg, ik heb een plaats van vier personen helemaal voor mezelf. Mijn schaarse medepassagiers hullen zich in stilzwijgen. Het is lang geleden dat er nog zo’n perfecte schrijfcondities op de trein heersten.
lees meer
Het lijkt wel alsof de meeste mensen denken dat schrijvers automatisch goed kunnen voorlezen. In een ideale wereld zou dat misschien ook zo zijn. Ik ken echter schrijvers die prachtige verhalen of gedichten schrijven, maar ze eigenlijk helemaal niet zo goed kunnen brengen – of gewoon niet graag op een podium staan. Ik ken ook mensen die zelf niet schrijven, maar die andermans werk prachtig weten brengen. Dit is waarom ik dat niet erg vind.
lees meer
Heb jij dat soms ook, dat je plots een vlaag van sympathie voelt opkomen voor een wildvreemde - of voor iemand die je wel kent, maar waar je nooit een speciale band mee hebt gehad? Dit zijn de mensen die bij mij meteen een grote streep voor hebben.
lees meer
Er zijn heel wat mogelijke redenen waarom dat boek dat je zo graag wilt schrijven er nog niet is. De meest vervelende en hardnekkige reden die ik regelmatig hoor, is een gebrek aan zelfvertrouwen. Zal het wel goed genoeg zijn? Wie wil dit in godsnaam lezen? Dit soort gedachten horen erbij en hoeven eigenlijk geen probleem te vormen – zolang we ons er maar niet door laten tegenhouden.
lees meer
And now for something completely different. Wie denkt dat de absurde sketches van John Cleese en de zijnen enkel waanzinnige humor bevatten en ons verder niets bijbrengen, heeft het mis. Dit zijn vijf legendarische scènes waaruit we belangrijke schrijflessen kunnen trekken. Neen, echt.
lees meer
In mijn roman ‘De schade beperken’ volgen we Wil en Elke, twee rebelse vriendinnen. Hun vriendschap is even intens als grillig. Gaandeweg kom je er als lezer achter wat er gebeurd is, vijftien jaar geleden én in een recenter verleden. De flashbacks worden steeds meer verweven met het heden. Want hoe graag Wil en Elke het verleden ook achter zich zouden willen laten: de gevolgen blijven nazinderen. Het boek wordt voortgedreven door rockmuziek, bier en absurde conversaties. Dit zijn er enkele.
lees meer