Proza en poëzie van Leen Raats
Ik heb niet genoeg tijd om te schrijven. Het is dé verzuchting die ik het meest hoor van collega-schrijvers. En van mezelf! Je wil niet weten hoe vaak ik dit de afgelopen jaren heb gezegd, gedacht en gevoeld. Het is waar. En toch is het complete bullshit. Want uiteindelijk is er maar één iemand die jou de tijd kan ‘geven’ om te schrijven, en dat is dezelfde persoon die die tijd kan ‘nemen’. Uhu, jij!
lees meer
'Als jullie nu niet meedansen, draait de dj de rest van de avond geen rock meer!’ Mijn stem is luid, mijn ogen zijn opengesperd alsof ik in een smalle tunnel sta en er zo’n gigantische Amerikaanse truck recht op me af komt gedenderd, en ik sluit niet uit dat er een beetje kwijl (of gin-tonic) uit mijn mondhoek loopt.
We zijn op het trouwfeest van E. en F., twee lieve vrienden, en ik heb zin om te dansen. Maar zoals jullie ongetwijfeld weten, kan het met de muziek op een trouwfeest alle kanten op. Van discoklassiekers of R&B over keiharde techno tot de kusjesdans, de macarena en the hucklebuck.
Dus maan ik de tafel met metalvriendjes aan om van hun stoel te komen en mij te helpen bij mijn missie. Want een missie, die heb ik.
lees meer
Heb jij dat soms ook, dat je plots een vlaag van sympathie voelt opkomen voor een wildvreemde - of voor iemand die je wel kent, maar waar je nooit een speciale band mee hebt gehad? Dit zijn de mensen die bij mij meteen een grote streep voor hebben.
lees meer
Neen, geen wandelaar, hoewel ik dat ook ben. Wanderen is zoveel meer dan wandelen. De essentie van wanderen is niet de beweging en al helemaal niet het bereiken van een bestemming. Wanderen is ronddolen zonder reden of doel, onderweg zijn om onderweg te zijn en heel bewust en zonder oordeel waar te nemen wat er ook maar op je pad komt.
lees meer
Neen, niet van het nummer, de band of de film. Maar van de tekst. En om heel eerlijk te zijn: ik haatte dit liedje zo erg dat ik nooit echt naar de tekst had geluisterd. Tot ik de cover hoorde van Hayseed Dixie, een getalenteerd zooitje ongeregeld dat de podia onveilig maakt met hillbilly-versies van vooral metal- en punknummers.
Paar keer live gezien, altijd een feestje. Maar ze hebben me dus ook respect bijgebracht voor die wereldhit van Survivor, of toch voor de tekst. En dan vooral deze passage:
So many times, it happens too fast
you trade your passion for glory
Don't lose your grip on the dreams of the past
you must fight just to keep them alive
lees meer
Ik ben een dorpsmens. Net zoals ik opleef van de natuur, kan ik enorm genieten van de dorpse sfeer. Een marktplein met enkele cafés die openen om acht uur ‘s ochtends, waar mensen op het terras de krant zitten lezen, een gazon met madeliefjes en lindebomen aan de kerk, vrouwen met grote boodschappentassen die een praatje slaan met de winkelier, mensen die in hun deuropening met de buren staan praten, een emmer in de hand – want er valt altijd wel iets op te poetsen. Geen enkele omgeving voelt voor mij zo vertrouwd als de sfeer van een dorp waar de tijd nog een heel klein beetje is blijven stilstaan.
lees meer