‘Als jullie nu niet meedansen, draait de dj de rest van de avond geen rock meer!’ Mijn stem is luid, mijn ogen zijn opengesperd alsof ik in een smalle tunnel sta en er zo’n gigantische Amerikaanse truck recht op me af komt gedenderd, en ik sluit niet uit dat er een beetje kwijl (of gin-tonic) uit mijn mondhoek loopt.
We zijn op het trouwfeest van E. en F., twee lieve vrienden, en ik heb zin om te dansen. Maar zoals jullie ongetwijfeld weten, kan het met de muziek op een trouwfeest alle kanten op. Van discoklassiekers of R&B over keiharde techno tot de kusjesdans, de macarena en the hucklebuck.
Dus maan ik de tafel met metalvriendjes aan om van hun stoel te komen en mij te helpen bij mijn missie. Want een missie, die heb ik. Ik ben namelijk vastberaden om de dj metal (of op z’n minst rock) te doen draaien. En daarvoor zet ik mijn gebruikelijke strategie in: van zodra de dj een plaat oplegt die ook maar een beetje naar rock ruikt, begin ik maniakaal te dansen, glimlach naar de dj, steek soms zelfs mijn duimen op om aan te geven: dit is de richting die je uit moet, kerel. Vervolgens trommel ik elke rockgezinde persoon uit de zaal op om mee te doen.
Van zodra hij weer naar een melig disconummer uit de jaren ’80 grijpt, verlaat ik tegen supersonische snelheid de dansvloer. Om even plots weer op te duiken wanneer het opnieuw de goede kant op gaat.
Vervolgens ga ik plaatjes aanvragen, om het zo meer en meer te sturen, terwijl ik mensen blijf aanmoedigen om te dansen. Vaak is er op een gegeven moment geen aanmoediging meer nodig om de rest van de avond je private rockfeestje te hebben.
Een heel plan voor een avondje uit? Jep, that’s me.
Kijk, mijn filosofie is: als je iets wil, moet je een strategie hebben. En die vervolgens consequent, stap voor stap, uitvoeren. Natuurlijk kan je gaandeweg bijstellen als de situatie daarom vraagt of je strategie wat blijkt te haperen, maar je moet er wel mee aan de slag. Je moet doen, doen, doen.
Ik heb al mijn hele leven een helder doel voor ogen: schrijven. Magische verhalen creëren, mensen raken en ontroeren, al schrijvend de wereld een beetje mooier maken. Er zijn al talloze strategieën de revue gepasseerd, waarvan ik hoopte dat ze me daar zouden brengen.
Ze hebben me ook al een heel eind gebracht, met een eigen schrijfbedrijf en meerdere boeken op mijn naam, maar naar mijn mening nog niet ver genoeg. Maar dat komt wel. Strategieën en plannetjes genoeg, om nog maar te zwijgen van vastberadenheid, werklust en doorzettingsvermogen. Tsjakaaa!
Natuurlijk heeft niet iedereen dezelfde doelen. Sommige (veel?) mensen hebben zelfs helemaal geen doel. En dat is natuurlijk prima, als zij daarmee gelukkig zijn. Misschien zijn ze wel gelukkiger dan ik, met mijn eeuwige streven en werken en proberen.
Er zijn zelfs momenten waarop ik heb geprobeerd om ermee te stoppen, om maar gewoon een rustig leventje in de middelmatigheid te leiden. Niet altijd méér willen, niet per sé een carrière als schrijfster uitbouwen, niet koste wat kost mijn hart volgen. Maar daar werd ik doodongelukkig van. De passie, die door elke ader van mijn lichaam stroomt, vloeide weg als badwater. Ik keek naar het schuim dat achterbleef in de badkuip en besefte dat ik het daarmee niet wil doen.
En dat trouwfeest? Dat werd een fijn feestje, waarbij alle vrienden op de dansvloer belandden en de dj wist wat hem te doen stond: rock draaien, zelfs metal. Alweer een geslaagde missie voor deze ambitieuze schrijfster met een voorliefde voor harde gitaren. En een overwinning voor de hardrockers, metalheads en ander langharig werkschuw tuig van deze wereld. Take this, disco en alle muziekgenres die daarna kwamen!
Pas toen mijn vriend en ik de volgende ochtend zaten te ontbijten in de B&B, drong het tot me door dat mijn vrienden misschien helemaal niet wilden dansen. Dat ik die mogelijkheid zelfs niet had overwogen, egocentrist – is dat een woord? – die ik ben.
Misschien is dat een keerzijde van die Heilige Gedrevenheid, van dat Brandend Verlangen naar een vol leven aan 200%: dat je weleens vergeet dat niet iedereen dat wil, altijd en overal. Dat mensen soms gewoon even op een stoel willen zitten en een fijne conversatie voeren terwijl hun vriendin met grote ogen aan komt zetten met strategieën en wilde plannen om de hele avond naar haar hand te zetten.
Ach, ik zal het er hoe dan ook bij moeten nemen, want er is voor mij geen middenweg. En mijn vrienden zijn er inmiddels ook wel aan gewend.
Denk ik.
Disclaimer: het ietwat compromitterende fotomateriaal bij deze blog is niet van het bewuste trouwfeest (omdat ik daar geen foto’s van heb), maar van een ander trouwfeest van enkele jaren geleden.
Geef een reactie