Het is alweer even geleden dat je nog eens een blog van mijn hand las op deze site. Daar is een heel goede reden voor. Althans dat vind ik zelf: ik ben, tussen de betaalde copywriting door, volop aan mijn nieuwe roman aan het werken.
Een boek schrijven is zoiets als de Atlantische Oceaan oversteken in een badkuip. Niet mijn woorden, maar die van Stephen King, in zijn boek ‘Over leven en schrijven.’
Een treffend beeld, dat mij meteen vanuit mijn leesstoel deed opveren om een pen en post-it te nemen en dit citaat te noteren. Ik zou er graag nog iets aan willen toevoegen.
Een boek schrijven is zoiets als de Atlantische Oceaan oversteken in een badkuip met een koffielepeltje als roeispaan; waarbij je soms halverwege ontdekt dat de badkuip lek is, waarop je terug moet roeien, om een nieuwe badkuip te maken en daarmee opnieuw te proberen. Als je dit proces zo’n tien keer kan herhalen zonder gillend je haar uit te trekken, dan heb je met veel geluk een boek geschreven, dat misschien zelfs min of meer leesbaar is. Herschrijf het nu nog eens vijf keer en dan kom je al aardig in de buurt.
Stel je nu eens voor dat je, terwijl je die badkuip drijvende moet houden op de Atlantische golven, nog drie kleinere badkuipen naar de overkant moet zien te krijgen. Daar ben ik dus zoal de hele dag mee bezig, tegenwoordig.
Want daar gaat het écht om, dat schrijverschap. De volharding, het omgaan met teleurstellingen, het overwinnen van alles, inclusief jezelf.
Er zijn geen shortcuts, geen magische trucjes, geen easy way out. Of, zoals AC/DC het stelt: It’s a long way to the top if you wanna rock and roll.
En ja, dat wil ik!
Ik bouw al zinkende badkuipen van toen ik dertien was. Ik stuurde voor het eerst een manuscript naar een uitgeverij op mijn veertiende. En ja, ik zou me nu doodschamen als iemand het las. Maar elke letter die ik ooit op papier zette, was nodig om te komen tot de teksten die ik vandaag schrijf. Elke zinkende badkuip gaf me inzichten over de werking van badkuipen en hoe je ze drijvende houdt tot in de VS, het land van Stephen King.
En zo zijn we weer mooi aan het begin van deze blog gekomen. Tijd om af te sluiten dus, want er wacht nog heel wat schrijfwerk op me.
Tot binnenkort.
Photo by Max Murauer on Unsplash
Jep, Stephen King gaf mij, indertijd, buiten heel veel nachtmerries, ook de fantasie om te schrijven.
Volhouden, nog even roeien en je kan weer trots zijn op je zelf.
Bedankt! En ja, dat van die nachtmerries klopt voor mij ook wel. 🙂