Bekentenissen van een schrijfster: voor deze mensen koester ik een immense sympathie

Heb jij dat soms ook, dat je plots een vlaag van sympathie voelt opkomen voor een wildvreemde – of voor iemand die je wel kent, maar waar je nooit een speciale band mee hebt gehad? Dit zijn de mensen die bij mij meteen een grote streep voor hebben.

Mensen die bloembollen planten

Ik koester een buitensporige bewondering voor mensen die bloembollen in de grond stoppen. Het lijkt zo’n nutteloze bezigheid om zo’n lelijke bol te begraven, waarna er maandenlang helemaal niets gebeurt. Tot de eerste lentezon zich roert en dan… bam! Een explosie van kleuren die het voorjaar inluidt.

Mensen die iets laten vallen

Is het omdat ik zelf de meest onhandige mens ter wereld ben? Omdat ik gewoonweg niet van de illusie van perfectie hou? Omdat wat goed gaat – iemand die iets niet laat vallen, bijvoorbeeld – gewoon ongelooflijk saai is?

Whatever the reason: als ik iemand zie die iets laat vallen, voel ik een vlaag van diepe empathie en verbondenheid opkomen die zijn gelijke niet kent.

Mensen die spontaan een praatje maken met een wildvreemde

Sommigen vinden het vervelend of zielig, ik vind het een verdwijnende ambacht. Een vrijblijvend gesprek tussen twee mensen die elkaar nooit eerder zagen. Met de kassier, iemand die zijn hond uitlaat, de buschauffeur of de vrouw van de cocktailbar die een Long Island Iced Tea staat te mixen.

Hoe specifieker en weirder, hoe beter. Als het echt over het weer moet gaan om de boel op gang te trappen, oke, maar ik vind niets leuker dan een wildvreemde die me plots vertelt dat hij als vierjarige bij zijn oma bleef slapen in een pyjama van Winnie de Poeh.

‘God legt kleine cadeautjes op onze weg,’ vertrouwde een niet al te nuchter ogende man me eens toe in de Antwerpse concertzaal Trix, terwijl hij een muntstuk opraapte. Ik wist meteen dat ik dat in een verhaal zou gebruiken. Dat deed ik ook, namelijk in het verhaal ‘Place to be’ dat in mijn bundel Vloedlijn staat. 

Mensen die hun huis een naam geven

Zonnelicht, Mijn droom of La vie en rose, bijvoorbeeld. Bij voorkeur wordt die naam met zwierige letters op de gevel aangegeven. Dan zie ik mezelf al zitten met een mok thee op die zonnige veranda terwijl de tuin gehuld is in de keuren van een uitbundige Indian Summer.

Het gebruik om huizen een naam te geven dateert uit een tijd waarin er nog geen straatnaambordjes in dorpen en steden hingen, laat staan dat huizen een huisnummer meekregen. Het gebruik was vooral populair in adellijke kasteelkringen.

Toen mijn vriend en ik enkele jaren geleden op de Overvoll-farm in Stranda (Noorwegen) logeerden, vertelde de gastvrouw ons dat het in Noorwegen de gewoonte is dat je een boerderij niet naar jezelf vernoemt, maar dat je de naam van de boerderij aanneemt.

Mensen die ambachtelijke dingen doen

Koffiebonen malen, de haag snoeien, appelsienen persen, brood kneden, brieven schrijven, … Er bestaan machines voor en de meeste mensen gebruiken die, maar sommigen doen het old school met de hand. Dat ambachtelijke heeft iets mindful. Soms mogen dingen al eens wat moeite kosten, dan waarderen we ze des te meer.  

Mensen die zichtbaar verlegen zijn

Rode kaken, trillende handen, een haperende stem: mensen die zo verlegen of zenuwachtig zijn dat je het aan hen ziet, daar kan ik me meteen mee verbinden. Want laten we wel wezen: we’ve all been there. Tenzij je een verstokte narcist bent of bulkt van het zelfvertrouwen, heb je weleens momenten waarop je je onzeker voelt en dat maakt je enkel maar menselijk. Toch?

Schrijftip

Schrijf je zelf? Dan kan je dergelijke kleine handelingen en eigenschappen gebruiken om je personages kleur te geven, om hen menselijker te maken. Dat hoeft geen ‘big deal’ te zijn, je kan terloops vermelden dat ze glutenvrije, vegan brownies staan te bakken of dat ze iets uit hun handen laten vallen.

(c) Leen Raats